لوله استیل
لوله استیل به انواع لولههای فولاد مقاوم به خوردگی گفته میشود. این لولهها، از ترکیب فلز آهن (بهعنوان فلز پایه) با کربن ( کمتر از ۲%) (بهعنوان عنصر اصلی آلیاژسازی فولاد) و عناصری مانند کروم، نیکل، مولیبدن و… ساخته شدهاند. لوله های ضد زنگ یا زنگ نزن گفته می شود که خود یکی از بارزترین خواص آن بهشمار رفته و باعث قرارگیری این محصول در سبد پرکاربردترین لولههای مورد استفاده در صنایع است. تفاوت اصلی این لولهها بهدلیل استفاده عنصر کروم با لولههای فولادی معمولی در ترکیبات شیمیایی و خواص و کاربد آن هاست. به همین دلیل یکی از پرمصرفترین تجهیزات مورد استفاده در خطوط انتقال گاز، آب، در صنایع نفت، پتروشیمی، نیروگاهی، صنایع غذایی، دارویی و شیمیایی است. لازم به ذکر است یک لوله استوانهای ساخته شده از استیل یا همان لوله زنگ نزن در بازار ایران به نام لوله استیل شناخته میشود.
تاریخچه لوله استیل
هزاران سال است که مردم از لوله استفاده میکنند. شاید اولین استفاده توسط كشاورزان باستانی بود كه آب را از رودخانهها و شریانها به مزارع خود هدایت میكردند. شواهد باستانشناسی نشان میدهد که چینیها از اوایل سال 2000 قبل از میلاد برای انتقال آب به مکانهای مورد نظر از لوله نی استفاده کردهاند.
لولههای سفالی که توسط تمدنهای باستانی دیگر مورد استفاده قرار میگرفت کشف شده است. در طول قرن اول میلادی، اولین لولههای سربی در اروپا ساخته شد. در کشورهای گرمسیری از لولههای بامبو برای انتقال آب استفاده میشد. استعمارگران آمریکایی از چوب برای هدفی مشابه استفاده کردند. در سال 1652 ، اولین کارخانه آب با استفاده از چوبهای توخالی در بوستون ساخته شد.
توسعه لولههای فولادی جوش داده شده امروزی را می توان از اوایل دهه 1800 جستجو کرد. در سال 1815، ویلیام مرداک یک سیستم چراغ سوزان زغال اختراع کرد. مرداک برای اینکه کل شهر لندن را با این چراغها متناسب کند، بشکههای مشکهای دور انداخته شده را بهم متصل کرد. وی از این خط لوله پیوسته برای انتقال گاز زغال سنگ استفاده کرد. هنگامی که سیستم روشنایی وی موفقیتآمیز بود، تقاضای بیشتری برای لولههای بلند فلزی ایجاد شد.
برای تولید لولههای کافی برای پاسخگویی به این تقاضا، انواع مخترعان در تلاشند تا روی توسعه فرآیندهای جدید ساخت لوله کار کنند. یک روش قابل توجه اولیه برای تولید سریع و ارزان لولههای فلزی توسط جیمز راسل در سال 1824 ثبت اختراع شد. در روش وی، لولهها با اتصال لبههای مخالف یک نوار مسطح آهن ایجاد شدند. این فلز ابتدا گرم شد تا اینکه قابل انعطاف باشد. با استفاده از چکش قطره، لبهها به هم جمع شده و جوش داده میشوند. لوله با عبور از شیار و نورد به پایان رسید.
از روش راسل مدت زیادی استفاده نشد زیرا در سال بعد از آن، كوملیوس وایت هاوس روش بهتری برای ساخت لولههای فلزی ایجاد كرد. این فرآیند که فرآیند جوشکاری لب به لب نامیده میشود پایه و اساس مراحل ساخت لولههای فعلی ما است. در روش وی، ورقههای نازک آهن گرم و از طریق یک دهانه مخروطی شکل کشیده میشدند. وقتی فلز از دهانه عبور میکرد، لبههای آن پیچ خورده و یک شکل لوله ایجاد میکرد. دو سر آن بهم جوش داده شده بود تا لوله به پایان برسد.